Vrijdag 11-04-2008
Vandaag binnengekomen met een berichtje van een collega over een petitie van BON. Ik lees het berichtje en denk ‘Oh ja, eindelijk….. laat ik zeker de petitie tekenen, misschien worden we eindelijk eens gehoord’. Met enige reserves denk ik nog dat dit misschien eindelijk eens tot de jusite veranderingen leidt. Maar ik weet dat dit, na al die jaren van neergang en niet gehoord worden, ijdele hoop is. En toch doe ik mee. Dit is mijn eerste berichtje, dus voel ik de behoefte om alvast eens te vertellen hoe ik begonnen ben in het MBO. Dat is namelijk inmiddels al weer 7 jaar geleden. Ik kwam van het VO en had al eens eerder samengewerkt met de docenten waar ik zou gaan werken. Ik wist nog dat het samenwerken met die mensen heel erg plezierig was. Dat was voor mij ook de reden om te solliciteren. Ik werd ook direct aangenomen, alles was binnen twee dagen geregeld. In de eerste jaren was ik zeer bedreven en had echt een gevoel van ‘Dit is mijn toko’, door mijn enthousiasme kon ik mensen overtuigen van het feit dat dit een goede school was. Dat was toen ook zo hoor, ik stond er dus ook helemaal achter. Door mijn bedrevenheid was ik ook druk bezig met innovatie in mijn manier van lesgeven. Telkens op zoek naar nieuwe manieren, leuke opdrachten voor de verwerking van de theorie. Noem maar op. Leerlingen genoten er van. Vanuit het team werd dit ook zeker gestimuleerd. Een zeer druk baasje, die zelfs plannen schreef om de opleiding vooruit te helpen en in onderhandelingen met het management wederom optimaal gebruik kon maken van zijn optimisme. Leuke tijden. Onderwijs was nog gewoon onderwijs en er was ruimte voor zelfontplooiing. Op een gegeven moment kwam er een ommekeer. Management die zich steeds minder van het welzijn van de docenten aantrok, statistieken die steeds meer gingen wegen. Ziekte? Ach wat nou, mensen moeten dan maar vertrekken hoor. Docenten? Ach wat nou, het is toch veel goedkoper om instructeurs in te zetten. Wat? Het is zelfs nog veel goedkoper om stagiaires of zelfs leerlingen in te zetten. Maar ondanks alles wil nog steeds wel kwijt dat door de inzet van het team en de keuzes die het team heeft gemaakt onze opleiding ICT nog steeds de betere is in Groningen. Maar dat is niet dankzij beleidskeuzes, inzet van het management. Nee dat is te danken aan de strijd die docenten hebben kunnen en durven leveren. Langzamerhand wordt ook dat steeds moeilijker, want er wordt bij tegengas aan dossiervorming gedaan. Op dit moment hebben we in het team met zoveel ziekteverzuim te maken, waarbij wordt geëist dat het team het allemaal opvangt, dat ook de mensen die nog aanwezig zijn dreigen uit te vallen. Ach ik kan nog zoveel vertellen over wat er allemaal nog meer mis is, waardoor mensen overspannen thuis zitten en de motivatie bij het onderwijzend personeel verdwijnt, maar dat is voor nu even te veel. Ik zal er zeker in een volgend berichtje weer op terugkomen. Dit is ook eigenlijk wat me allemaal te binnenschiet op het moment dat ik geconfronteerd werd met de petitie.
Ik moet nu stoppen, want er liggen dringende zaken op me te wachten.
Welkom Johan
Goed dat je dit forum hebt weten te vinden. Zo langzamerhand lijkt BON de enige mogelijkheid te zijn om de ellende te keren. Dat kan alleen als er veel docenten zijn die hun stem laten horen. En in het MBO heeft BON wat dat aangaat nog wel wat te winnen. Onze bekendheid daar is geringer dan in het VO of HBO.
Ik denk ook dat BON wel degelijk een kans maakt. Niet voor niets zijn de besturen nu in alle hevigheid tot actie overgegaan. Men voelt de hete adem van het gezonde verstand in de nek en rent, nee vliegt de vlucht naar voren. Volle vaart vooruit de doodlopende straat in.
Die beeldspraak impliceert dat ik vrees dat er eerst nog heel veel kapot gemaakt moet worden voordat de zaak werkelijk keert (iets met wal en schip).
In de tussentijd: hou je haaks en denk aan jezelf. Het lijkt me dat opvang van zieken alleen dan kan als dat expliciet in de CAO geregeld is. Kijk dat goed na en doe geen stap meer dan wat je verplicht bent. Dat maakt het er allemaal niet leuker op, je wilt namelijk wel degelijk als team verantwoordelijk zijn voor het onderwijs waar je achter staat, maar als de randvoorwaarden ontbreken, dan kan de ellende maar beter zo snel mogelijk op het bordje gelegd worden van diegene die er verantwoordelijk voor zijn en die de mogelijkheid hebben de zaak op te lossen. Alles wat jij oplost buiten je taken om, verstevigt de positie van het management en zal zich binnen de kortste keren tegen je keren.