Wanneer ik stakingsleider Gerrit Stemerdink goed begrijp is de staking gericht tegen de MBO-raad.
Hij heeft in een stuk van de MBO-raad gelezen dat daar een groot wantrouwen bestaat tegen docenten in het algemeen en vakbondsleden in het bijzonder. Volgens hem is dat de kern van de zaak.
De MBO-raad is een club die volgens haar eigen website de belangen van de aangesloten instellingen behartigt maar door velen gezien wordt als “de baas van het MBO”. Wanneer we de ”vragen over de staking”, zoals die op de webstek van de AOB prijken, mogen geloven zijn er zelfs werkgevers die zich verschuilen achter de MBO-raad, die zouden suggereren het niet eens te zijn met de MBO-raad. Een merkwaardige zaak. Het lijkt me niet helemaal uitgesloten dat dit inderdaad gebeurt, -ik heb op mijn ROC ook wel eens wat meegemaakt dat leek op een zich verschuilen achter de MBO-raad-, maar dit lijkt me toch iets om volstrekt niet in mee te gaan.
De vraag of de MBO-raad zich te veel macht toeeigent of teveel macht krijgt toebedeeld van de aangesloten onderwijsinstellingen is toch niet het onderwerp van deze staking?
Het lijkt mij trouwens vreemd om te verwachten dat middels een staking vertrouwen kan worden hersteld dan wel afgedwongen. Zeker wanneer het eigenlijke conflictpunt onduidelijk is.
Want wat is nu eigenlijk het centrale conflictpunt?
Noch in het verhaal van de vakbond noch in de brief die ik van mijn ROC kreeg wordt dit duidelijk uitgelegd. Je moet een aantal keren lezen om te ontdekken dat het gaat om een volstrekt verschillende INTERPRETATIE van wat onder “1200 klokuren onderwijstijd” moet worden verstaan. Mijn werkgever en de MBO-raad schrijven dat 1200 klokuren onderwijstijd slaat op zowel contacturen als voorbereidingstijd en nazorg. De vakbond schrijft letterlijk “Voor- en nazorg vallen volgens de opvattingen van werkgevers daar nadrukkelijk niet onder”.
Er is dus geen verschil in opvattingen maar de vakbond maakt de werkgeversorganisatie hier uit voor leugenaar!
Er is inderdaad dus nogal veel wantrouwen en dat wantrouwen is overduidelijk wederzijds.
Uit de verdere stukken valt wel te destilleren waarom de werkgevers volgens de bond voor leugenaars moeten worden uitgemaakt. Op de achtergrond speelt namelijk nog iets heel anders mee. De werkgevers geven hoog op van de noodzaak van en de mogelijkheid tot het vormgeven van de dagelijkse onderwijspraktijk op het niveau van teams. De teams moeten er in onderling overleg uitkomen. Als ze er –onverhoopt- onderling niet uitkomen moet in de ogen van de werkgevers de knoop worden doorgehakt door hun chef waarbij die chef onder andere dat maximum van 1200 uren moet aanhouden. De vakbonden willen in die onverhoopte situatie niet alleen terug kunnen vallen op die totale 1200 uur maar ook een vaste afspraak over het aandeel van die 1200 klokuren dat iedereen mag worden ingezet op daadwerkelijke contacturen. Ze zijn blijkbaar bang dat eventueel de ene docent (of “coach”?) voor (4/3 * 1200 =) 1600 contacturen wordt ingeroosterd en de andere docent (of onderwijsassistent?) bijna volledig op voorbereiding en nazorg wordt ingezet.
Tsja.
Persoonlijk heb ik de indruk dat een van de grootste, misschien wel het grootste, probleem van de ROC’s wordt gevormd door de (te) grote omvang. Een omvang die betrokkenheid ondermijnt en overbodige overhead stimuleert. Het denken over zelfstandiger functionerende teams wens ik op te vatten als onvermijdelijke stap om de nadelen van die schaalgrootte onschadelijk te maken.
Uiteraard schuilt er voor het betreffende personeel ook een gevaar in die zelfstandiger functionerende teams: wanneer er bijvoorbeeld gesproken gaat worden over “resultaat verantwoordelijke teams” zonder dat er ruimte is voor eigen beslissingsbevoegheden en budgetten voor die teams komen we inderdaad van de regen in de drup.
Met het oog op dat gevaar de verantwoordelijkheid voor alle beslissingen dan maar hoger in de organisatie te laten lijkt me niet de juiste voor een organisatie van professionals.
Of om het nog wat scherper te stellen: door impliciet de taakverdeling binnen die teams onderwerp van de besprekingen te maken tussen enerzijds de MBO-raad en anderzijds de vakbondstoppen beweeg je je in de verkeerde richting. De richting van docenten als pure, zeg maar domme, uitvoerders.
Hier moet ik het bij laten want ik wil ook nog tijd besteden aan de voorbereiding van het klassikale gedeelte van mijn lessen van komende week. Het deel van de lesuren dus dat met de duidelijker omschrijving van de lesstof en de herinvoering van toetsen en cijfers de cursisten er toe brengt te verzuchten dat er “nu tenminste weer les wordt gegeven”….
Reacties zijn gesloten.
Laat ‘m …
hier nou net de kneep zitten (in mijn geval)
“Uiteraard schuilt er voor het betreffende personeel ook een gevaar in die zelfstandiger functionerende teams: wanneer er bijvoorbeeld gesproken gaat worden over “zelf verantwoordelijke teams” zonder dat er ruimte is voor eigen beslissingsbevoegheden en budgetten voor die teams komen we inderdaad van de regen in de drup.”
Als VAVO (dus eigenlijk VO) -docent binnen de ROC-organisatie heb ik al teveel ‘gelijke monniken gelijke kappen’ mee moeten maken en ik maak mij ernstige zorgen over hetgeen onze kleine afdeling te wachten staat. Onder de noemer “het past in je jaartaak” worden er welhaast bovenmenselijke inspanningen verwacht. Ik heb er weinig vertrouwen in dat dat wel goed zal komen.
Maar wat zegt dat over wel of niet staken?
In uw afdeling hebt u dus blijkbaar last van een teveel aan “gelijke monniken gelijke kappen”-benadering. Maar pleit dat niet juist tegen de vakbondsbenadering en vóór het als afdeling zelfbewust de grenzen aangeven naar het management?
Vakbonden
Waar zijn vakbonden ooit voor opgericht? Om uitbuiting door de werkgever middels een verdeel-en-heers strategie te voorkomen. Die zelfstandig functionerende teams zijn precies die verdeel-en-heers strategie.
Er hoeft maar 1 persoon in een team te zijn die overal problemen mee heeft en de chef hakt alle knopen door. Die persoon die overal problemen mee heeft wordt natuurlijk de nieuwe chef zodra de oude promotie heeft gemaakt tot opper-chef…
Dat is wel heel erg cynisch
maar misschien wel hier en daar realiteit.
Als de verhoudingen echt zo liggen -de persoon die het slechtst ligt bij de collega’s zal wel de nieuwe chef worden- dan is de situatie hopeloos. Daar helpt geen dag staking aan. Een jaar staking helpt daar nog niet voor.
@Frans
Je schrijft -Persoonlijk heb ik de indruk dat een van de grootste, misschien wel het grootste, probleem van de ROC’s wordt gevormd door de (te) grote omvang. Een omvang die betrokkenheid ondermijnt en overbodige overhead stimuleert. –
Persoonlijk denk ik dat deze gigantische instituten er gekomen zijn door het “marktgerichte denken” van het management. Het resulteerde in een explosie van nieuwe opleidingen en opleidingetjes die uiteindelijk niet meer te handelen zijn en bakken vol geld kosten.
De verantwoordelijkheid hieromtrent wordt in de lagere managersregionen gelegd en “bijgestuurd”door het management daarboven. Ziehier het “zelfstandig resultaat verantwoordelijke team”. Dit team wordt afgerekend op de “inkomenskant” hoe meer leerlingen hoe beter het team. Je zal maar in de technische hoek zitten op een ROC, daar vallen momenteel de hardste klappen. Sectoren educatie krijgen nog hardere klappen dank zij het debacle van de inburgeringscontracten ( zie Amsterdam) en de afdelingen Zorg en Welzijn kunnen zich de grootste chaos veroorloven in de “resultaatgerichte teams” de leerlingen komen toch wel, want de “zachte sector” is in trek.
Hoe lang willen we nog meewerken aan dit “marktgericht denken” te kostte van de kwaliteit van de opleidingen, ten kostte van de leerlingen en ten kostte van heel veel collega’s.
Niet staken is hetzelfde als “de krokodil voeren in de hoop als laatse opgevreten te worden”
Ik spreek de problemen die u noemt niet tegen
maar hoe zou staken nu helpen tegen die problemen?
De laatste zin ken ik wel uit een andere context (appeasement politiek van allerlei soort) maar hier snap ik de vergelijking niet goed.
Tenzij u bedoelt dat de strijd tegen de werkgevers cq mbo-raad zo ongeveer gelijk staat met de strijd tegen het kwaad.
Dat gaat mij toch wat ver.
En zelfs als je er van uitgaat dat de leiding van elk ROC resp de mbo-raad doordrenkt is van incompetentie dan zal perspectief op verbetering toch op de eerste plaats van onderop, dus van de teams moeten komen. Van de politiek verwacht ik niets in dit opzicht.
Het alternatief voor de 1200 niet precies over contacturen en voorbereiding en nazorg ingedeelde klokuren zou verwacht moeten/kunnen worden van een vaste opslag ten opzichte van ingeroosterde uren. Maar hoe hard is dat gegeven? Op mijn afdeling bleek die vorig jaar in de praktijk ook niet gehanteerd te worden.
Recht
Als het in de CAO staat, dan heb je er wettelijk recht op. Als er niets in een CAO geregeld is (wat de MBO raad schijnt te willen), dan ben je overgeleverd aan de managers.
Via teams zal er binnen de ROCs niets tot stand komen. Dat is namelijk niet in het belang van het management. Die teams zullen gebruik worden voor een verdeel-en-heers strategie.
Honderd procent machteloos?
Tot op zekere hoogte ben je dat natuurlijk altijd.
Tot op zekere hoogte ben je ook altijd overgeleverd aan de opstelling van je collega’s / teamgenoten.
Kunnen wel, in mijn ogen. Maar zullen? Heb je als docententeam dan geen enkele invloed?
Goedfunctionerende teams kunnen op iets langere termijn welzeker tegen het belang van bepaalde managers en andere overheadfunctionarissen ingaan. Op korte termijn zijn ze juist wel in het belang van die managers. Voor het betere deel van de managers ook op de langere termijn.
Docenten hebben wel invloed.
perverse nieuwe opleidingen
In Amsterdam bestaat een ROC met een nieuwe opleiding met de koosnaam “music technology”. Het eerste jaar van die opleiding is volledig ‘uitbesteed’ ( na aanbesteding wellicht) aan een privaat project van het plaatselijk conservatorium.
Mijn dochter van 19 studeert, niet onverdienstelijk, aan dat conservatorium en is via wat schnabbel privé cursussen van dit zelfde project nu ook bezig de deelnemers van het ROC les te geven. Uiteraard tegen een woekerprijs vergeleken met wat je als docent op een ROC verdient, maar voor een armlastige derdejaars student leuk.
Enige vorm van aansturing, afspraken of communicatie had nog niet plaats gevonden en de eerste twee keer waren er al optredens geboekt dus zijn de lessen niet doorgegaan vermoed ik. Zij weet dat ook niet.
Kortom “vrije jongens en meiden” in plaats van resultaat verantwoordelijke teams.
Wij hebben onze vier kinderen altijd bezworen alles te kunnen gaan doen in het leven als het maar geen onderwijs zou zijn. Ook dit heeft ze ter harte genomen, maar meteen nee zeggen terwijl iemand meent dat er voor werk wordt gezorgd is ook zo sneu. Bovendien kun je dit nog op je curriculum zetten.
Dit is waar het marktdenken toe leidt.
Ik ben het ermee eens dat
Ik ben het ermee eens dat zelfstandig funktionerende teams binnen grote onderwijsorganisaties als de ROC ’s een mogelijkheid zijn om veel negatieve effekten van de schaalvergroting tegen te gaan en de autonome beroepsuitoefeing van de docent enigszins te waarborgen. Dat hangt natuurlijk sterk van de invulling af. Goede, collectieve, door de vakbonden afgedwongen regelingen m.b.t. zaken als taakbelasting, arbeidstijden etc. zijn lijken mij daarbij in de eerste plaats een steun in de rug van de strijd tegen de intensieve menshouderij.
Meer naïviteit gewenst
Ik herken in de vakbondsdocumenten echter niet de duidelijk daarop gerichte voorstellen maar veel meer het afwijzen van een mogelijk dreigende ontwikkeling. En die dreiging zit dan weer in een zin waarover de interpretatie -eufemistisch uitgedrukt-nogal uiteenloopt.
De brief die ik van het college van bestuur kreeg over het onderwerp van de staking geeft volgens de bonden
.
Op de webstek van de MBO-raad is de door de werkgevers voorgestelde regeling helaas niet terug te vinden.
Het college van bestuur schrijft mij
Volgens de vakbond was opgeschreven:
en de Medezeggenschapsraad voegt daar aan toe:
Het lijkt daarmee wel alsof het college van bestuur het eigen personeel voorliegt!
Opzettelijk naïef ga ik er van uit dat dat niet het geval is.
Zou dat wel het geval zijn dan hadden we het niet meer over “taakbeleid” maar over immoreel en daarmee dus incompetent management.
Maar dan herhaal ik een deel van mijn reactie op Mark 79: Dan helpt een dag staking niet.
acties
Na een dag acties heeft de MBO-raad de bond verzocht de besprekingen weer te heropenen. Nadat de bond hierop positief reageerde, maar wel de acties voorlopig wilde doorzetten, kwam de MBO-raad met een aantal positieve voorstellen. De acties worden daarop voorlopig niet voortgezet.
Conclusie:
a. actie voeren heeft wel zin
b. blijkbaar vindt de MBO-raad zelf, dat men niet al te sterk in de schoenen staat.
Circus
Wat een circus. Eerst alles onder een noemer brengen, de Mbo-Raad om daarna met zelfsturende teams te gaan werken om schaalvergroting tegen te gaan. Dit dan echter altijd na goedkeuring van de baas. Waar is zo’n team dan autonoom in? Kan er bijvoorbeeld afgeweken worden van didactische processen?
De verzelfstandiging van scholen t.o.v. het ministerie was nodig om … Tja, wat was dat ook al weer. Het ministerie is ingeruild voor een Mbo-Raad en dat is geen verbetering want wie controleert de Mbo-Raad? Juist helemaal niemand en daar gaat het in deze tijd schijnbaar om, baasje spelen en de belangen van abstracte lichamen verdedigen. Rita moet uit de VVD want zij schaadt de VVD. Wat nu als zij dan dadelijk 10 zetels meeneemt? Hoe is de VVD dan geholpen? Bij de SP loopt het ook niet erg democratisch als we de media mogen geloven.
Democratisch leiderschap is schijnbaar te moeilijk en vraagt om durf en vooral ook om dienstbaar leiderschap. Als dit er allemaal niet is vlucht men maar weer terug in hiërarchische modellen waarin je vooral ook goed voor jezelf kunt zorgen. Rijkman Groenink pakt 26 miljoen aan opties en ontslaat 8000 mensen in een beweging.
Wat is eigenlijk het bestaansrecht van een Mbo-Raad en VO-Raad? Wat heeft een Mbo in Amsterdam meer met een Mbo in Maastricht dan met het Hbo in Amsterdam?
Corgi
zelfsturende teams.. zelfsturende leerlingen
Er is al een tijdje een trend gaande: strikte hierarchische sturing aan de ene kant en resultaatverantwoordelijkheid/verplichting (ipv inspanningsverplichting) aan de andere kant.
Op die manier werken gaat lijken op het spelen van kleine zelfstandige. Je hebt alleen geen enkele onderhandelingspositie t.o.v. je klant (de baas), je verdient er niets extra’s mee, je hebt geen enkele zeggenschap over je medewerkers. Kortom: wel de lasten maar niet de lusten van de kleine zelfstandige.
Het lijkt eigenlijk een beetje op het projectje spelen dat een leerling moet doen in projectonderwijs. De school legt de invulling van het onderwijs neer bij de zelfsturende leerling, maar doet niets om dat te faciliteren.
Als je dan toch kleine zelfstandige zou willen zijn, dan liever buiten een moloch (sorry leo;-) als een groot schoolbestuur.l
Kartel
Als je dan toch kleine zelfstandige zou willen zijn, dan liever buiten een moloch (sorry leo;-) als een groot schoolbestuur.
Maar dat is nu juist het geniale, 1945, een nieuwe school stichten kan feitelijk niet meer in Nederland! Je kunt als leraar of leerling geen kant op.
Een vervolg op de BONPABO-suggestie?
Ik vrees dat je daarin heel erg gelijk hebt.
Ook daarom vind ik het jammer dat mijn suggestie voor het opzetten van een BONPABO nog maar zo weinig weerklank vond.
Hij was ook bedoeld om dat probleem te onderkennen alvorens het te kunnen aanpakken.