Berichten door HHVERVEER

Ik ben van nature geen activist. Ik houd er niet van in protestdemonstraties mee te lopen of met vlaggen te zwaaien. Maar op de school waar ik werk, verzet ik me desondanks al vele jaren tegen de domheid die daar regeert. Dat maakt je wel eens eenzaam. Je krijgt de reputatie een rebel, of zelfs een querulant te zijn. Wat moet je bovendien met iemand die altijd hetzelfde zegt? Collega’s vinden je soms een dwarsligger, want je verstoort de rust en de harmonie. Anderen zijn het wel met je eens, maar vinden je verzet zinloos. Als ik protest aanteken tegen de voortdurende en sluipende niveauverlaging die keer op keer het gevolg is van de doorgevoerde veranderingen in het onderwijs, is de reactie altijd dezelfde: leerlingen van nu zijn niet langer dezelfde als die van vroeger. Maar wat te voorzien viel, is nu bezig te gebeuren. De wind waait uit een andere hoek, en BON is daar een bewijs van, en niet het enige.

Journalisten van De volkskrant hebben al van oudsher moeite met spellen, en hoewel de onderwijsredacteuren er in het verleden flink hebben bijgeklust op het Ministerie van Onderwijs, zodat je zou denken dat ze in elk geval beter zijn in rekenen, blijkt dat evenmin het geval. En dan lukt het hun ook maar zelden feiten van meningen te scheiden, al is dat vermoedelijk eerder een kwestie van ideologie dan van intelligentie, wat trouwens geenszins wil zeggen dat het met die laatste zo goed is gesteld. Het stukje dat Gerard Reijn wijdde aan de bijeenkomst van Bon, begin januari, is een typerend geval. Jarenlang heeft De volkskrant de onderwijsvernieuwing door dik en dun gesteund, ongeacht hoe dwaas. En nu dan – onder groeiende druk van de publieke opinie – ook bij de Volkskrant langzamerhand het tij aan het keren is, dobbert Reijn nog halverwege. Het bloed kruipt per slot van rekening waar het niet gaan kan.