Prestatiedruk

 

Onlangs schreef ik over de nieuwe voorzitter van de Onderwijsraad, Louise Elffers. Ze heeft bij haar aantreden gezegd  dat ze wil streven  naar ‘meer gelijke kansen voor iedereen’ en dat met name door uitstel van studiekeuze.

Ik heb haar ideeën  toen bestreden  alsof die echt gemeend waren en nieuw maar ik denk nu dat ik dat net zo goed niet had kunnen doen.. Ik vermoed namelijk dat zij die oude slogans alleen maar gebruikte  om aan haar mede-onderwijskundigen te laten zien dat zij er ook bij hoort, bij de club van gelovigen. Haar uitspraken waren haar geloofsbrieven, haar vaste voornemen  om de bond van onderwijskundigen en vrijgestelden  door dik en dun te steunen.

Zo’n symbolische tekst gaat lang mee maar wordt wel sleetser , zoals ook de “Internationale” niet vaak meer wordt aangeheven.

De dagelijkse praktijk laat weer andere problemen zien. Uit onderzoek blijkt dat veel jongeren – zes op de tien – grote prestatiedruk ervaren. Vooral school en studie zijn een bron van stress, die verlammend kan werken.

Hier teken ik bij aan dat een mens ‘gestressd” kan zijn zonder dat daar , objectief bekeken , veel aanleiding toe is.  Maar toch. De school kan een oorzaak zijn door voortdurende voortgangscontroles en tests, door gebrek aan orde en regelmaat, waardoor je als leerling onrustig wordt.

Het maakt voor de deelnemers  aan het onderwijs ook niet zoveel uit dat het ‘algemene’ niveau van de opleiding in de loop van tijd eerder lager dan hoger  is geworden, voor degenen die met moeite zijn toegelaten tot de opleiding, is het hartstikke moeilijk. En als er een permanente druk ontstaat  om boven ‘je macht’ te presteren kun je terecht komen bij een dwangneurose.

 

We kunnen niet allemaal het zelfde. Elk kind weet dat al gauw: met hardlopen, met hoogspringen, maar ook met tekenen , zingen en musiceren. Als de school het anders doet voorkomen  is ze verkeerd bezig. De schooltijd moet zo ingericht zijn dat iedereen daar een prettige en nuttige tijd kan doorbrengen.

Dat kan niet zonder duidelijke toelatingseisen, die maken immers dat de toegelatenen, als ze een behoorlijke inspanning leveren, de opleiding ook aankunnen..

Dat lijkt niet aardig maar een goede en eerlijke procedure voorkomt een ‘permanente selectie met rekbare maatstaven’.

En het voorkomt dus ook een belangrijk deel van de stress die nu blijkbaar gevoeld wordt.

 

J.C. Traas