Plasterk is geen PvdA-er van deze tijd

Gisterenmiddag opende zijne excellentie minister Ronald Plasterk in Venlo de tentoonstelling “De ontstaansgeschiedenis van het Museum van Bommel van Dam” in het genoemde museum. Hij herinnerde de aanwezigen er aan dat het budget voor Cultuur ondanks de credietcrisis niet gedaald was en gaf als toelichting dat weliswaar veel mensen de beeldende kunst als het domein van de rijken zagen die voor zulke dingen geld hadden maar dat hij van mening was dat de toegang tot de beeldende kunst ook voor mensen die daarvoor nog geen belangstelling hadden getoond open gehouden moest worden. Ik kan hem niet letterlijk citeren maar meen de boodschap die hij wilde overbrengen correct begrepen te hebben. Ik vroeg me af van welke PvdA deze minister lid was. Er waren ooit sociaal-democraten die alle arbeiderskinderen naar het Gymnasium wilde sturen en op zijn minst dachten dat elk sociaal milieu even veel universitaire studenten zou kunnen opleveren. Maar de huidige socialisten van de PvdA willen gelijkheid vooral bereiken door de uitblinkers tegen te houden en steeds meer geld te pompen in moeilijke gevallen. De nivellerende basisvorming was gebaseerd op de PvdA-wens om voor iedere leerling de middenschool verplicht te stellen. Plaskerk is binnen de PvdA een anachronisme.
Ere zij voor de Venlose bestuurderen van 40 jaar geleden die het kinderloze echtpaar van Bommel-van Dam overreedden de door hen verzamelde kunstcollectie naar Venlo te brengen. Maar de geschiedenis van het Venlose middelbaar onderwijs roept de vraag op of de Venlonaren zo’n collectie wel waardig zijn. Daartoe eerst twee citaten uit een toespraak gehouden door de koninklijk geridderde hervormer van de Venlose onderwijsstructuur, de ex-PvdA-er Drs. Frank Lambriks.
“In Venlo denkt men in het groot. Acht scholen zijn er samengevoegd tot drie brede scholen met elk 2000 tot 2200 leerlingen. En de drie scholen – het Valuascollege, het Blariacumcollege en het College Den Hulster – krijgen allemaal een nieuw gebouw” en “We hebben bewust voor een monopoliepositie gekozen: Dan hoeven we niet bang te zijn voor bijvoorbeeld een categoraal gymnasium dat de kwaliteit wegtrekt. Doordat de drie scholen onder één bestuur vallen, wedijveren ze op basis van inhoud en kunnen ze zich specialiseren. We gebruiken het monopolie om ouders en leerlingen keuzemogelijkheden te bieden”.
Je zou verwachten dat de leerling die graag naar een categoraal gymnasium gegaan zou voor het daarvan af moeten zien in een of andere vorm wat terugkrijgt. Niets daarvan. Het idee dat een Gymnasium een intellectuele ambiance voor getalenteerde leerlingen moest opleveren was hem helemaal vreemd. Alle leerlingen waren “gelijkwaardig”en dat betekende dat de belangrijkste sociale taak van het VO was om de leerlingen van alle milieu’s en alle capaciteiten te leren om met elkaar om te gaan. Aan mijn verzoek om leerlingen die dat wilden echte wiskunde aan te bieden werd geen gevolg gegeven want Lambriks was een vervent voorstander van de basisvorming. De proefwerkopgaven in de onderbouw waren van VMBO t/m gymnasium gelijk al mochten de VWO-ers de makkelijkste opgaven overslaan en hoefden de VMBO-ers de moeilijkste niet te maken. Het ideaal van gelijkwaardigheid moest overal uitgestraald worden. Het Gymnasiale niveau werd in Venlo niet overal gehaald. Eén mijner dochteren, die van de 4-de klas Gymnasium op een Venlose school naar de 5-de klas van een zelfstandig gymnasium in de Randstad verhuisde vertelde mij dat er een enorm verschil was in de eisen die op de afzonderlijke scholen aan het schoolexamen werden gesteld.
Het streven van Lambriks naar een monopoliepositie voor zijn 3 “campussen” getuigde van dezelfde minachting van artikel 23 van de grondwet als van Bijsterveld en Asscher toonden bij hun optreden tegen Es Siddieq in Amsterdam. Ik wilde een school voor intellectuele vorming en Lambriks een school voor integratie. Es Siddieq wilde een school die het Islamitische geloof zou verankeren. De PvdA gaat met veronachtzaming van artikel 23 van de grondwet overal zijn eigen weg.
De herstructurering van het secundair onderwijs in Venlo was een zwarte bladzijde uit de culturele geschiedenis van die stad. Dat indachtig had Plasterk de zaal beter kunnen vragen waarom de Venlonaren eigenlijk zouden willen dat de Gemeente Venlo die mooie collectie schilderijen onder zijn beheer heeft.