In het schooljaar 1999/2000 hield ik mijn leerlingen via een simpel utility wie – waar – waarover op de hoogte van interessant onderwijskundig materiaal dat zich in steeds grotere hoeveelheden langs het internet begon te verzamelen.
Toen al al snel opgepikt de Bioplek van Gerard Scholte en Ineke Marree.
Wikiwijs-ers blijven hopen dat deze en andere ontwikkelaars hun materiaal naar de leermiddelendatabase doorschuiven.
Vooralsnog lijkt dit tegen te vallen. Begrijpelijk, want in veel gevallen zal dit ten koste gaan van de vorm. (denk aan plug-in’s).
Lees Gast column 3 van Wouter Tinbergen en de commentaren op het stuk.
Of Wikiwijs aan materiaalmoeheid gaat lijden?
Wikiwijs
Gerard Scholte
Bonnie dat is juist. We zijn niet van plan om ons materiaal aan de leermiddelendatabase van Wikiwijs toe te voegen.
Waarom zouden we? Iedereen kan ons materiaal nu ook gratis gebruiken in de klas.
We willen niet dat onze spullen door anderen veranderd en aangepast op Internet verschijnen.
Volgens tellers van Google…
…wordt het materiaal in drie provincies gretig ingezet.
Nu nog wat flyers naar de andere provincies.
Een gezonde vlaag van pessimisme
Sinds onze besturen een belang hebben gekregen bij het bezuinigen op lesmateriaal, en sinds onze besturen vrijwel alle belangen die zij hebben gekregen onder de paraplu van de ‘governance’ hebben misbruikt, heb ik geen enkel vertrouwen in de goede afloop van projecten als ‘gratis schoolboeken’ in combinatie met Wikiwijs.
Wat weerhoudt mijn schoolbestuur er van om mijn sectie te dwingen tot het gebruik van een ‘digitaal schoolboek’ dat zij uit de lumpsum heeft laten ‘ontwikkelen’ door een paar overijverige collega’s (van andere scholen) en dat bestaat uit bij elkaar geharkte ideetjes en vakinhoudelijke desinformatie?
De besturen mogen het, dus ze gaan het doen ook. Reken daar maar op. Nog voor 2020.
Het is schokkend om te zien hoeveel kinderen er in al het weggegooide badwater zitten. Voor wie z’n ogen open houdt, tenminste. En er is geen weg terug.
Een gezonde vlaag van pessimisme
Couzijn zegt:
Wat weerhoudt mijn schoolbestuur er van om mijn sectie te dwingen tot het gebruik van een ‘digitaal schoolboek’ dat zij uit de lumpsum heeft laten ‘ontwikkelen’ door een paar overijverige collega’s (van andere scholen) en dat bestaat uit bij elkaar geharkte ideetjes en vakinhoudelijke desinformatie?
De besturen mogen het, dus ze gaan het doen ook. Reken daar maar op. Nog voor 2020.
Je hoeft niet tot 2020 te wachten; dit is precies wat nu bij de VO-raad via IPVO wordt voorgekookt.
In de wandelgangen van een congres vernam ik dat er een groot charme-offensief komt om besturen te overtuigen middelen te doneren (€25,- per leerling) om Wikiwijs te ‘vullen’.
IPVO heeft namelijk als doelstelling curriculum dekkend te zijn in 2012. En dat gaat niet lukken zonder bergen geld.
Die bergen geld moeten aan IPVO worden overgemaakt. Dat kan maar beter nu geregeld zijn, dan na de bekendmaking dat de regeling voor gratis leermiddelen wordt terug gedraaid.
Houd de besturen dus goed in de gaten.
Bij elkaar geraapt
Als je naar bepaalde lemma’s in wikipedia kijkt, zie je hoe daar informatie op elkaar gestapeld wordt. De redacteuren die het materiaal moeten bewaken, zijn niet altijd even deskundig. Er zitten zelfs onbenullen onder. En zo blijft na veel toevoegingen en weghalingen een onsamenhangend rotzooitje over.
Een schoolboek moet een doordachte didactische opbouw weerspiegelen. Als het goed is, ontstaat het uit jarenlange vakkundige expertise. Daarbij wordt vaak begonnen met een eenvoudige uitleg, en werkt de auteur of werken de auteurs naar een zich steeds verder ontvouwend begrippenapparaat dat consistent is.
Een leerboek ontwikkelt zich. Nadat het enige tijd gebruikt wordt zal een auteur op basis van eigen ervaring of ervaring van anderen zijn teksten bijstellen.
De wiki-aanpak staat haaks op die consistentie. Niemand voelt zich verantwoordelijk voor de didactische rode draad. Het levert hoopjes los zand op waar de leerlingen over struikelen.
Het ‘geheim van de smid’
gooi je niet zomaar op straat. Ook een reden.
Waarom zou je een succesformule zomaar gratis en voor niks met onbekende anderen gaan delen?
Dat elke leerkracht solidair is met al zijn collega’s, lijkt me een erg naieve gedachte.
Bovendien bestaat er nog een kans dat een uitgever er met jouw vondsten vandoor gaat, zonder dat jij er ooit een cent van zult terug zien.
Ik begrijp heel goed de aarzeling om eigen succesformules zomaar in de openbaarheid te gooien.
Weer zo’n initiatief van de overheid met een gebrek aan realiteitszin.
Over dure schoolboeken en geweldig digitaal lesmateriaal
Moby schreef: “Weer zo’n initiatief van de overheid met een gebrek aan realiteitszin.”
Inderdaad. En ik begrijp dan ook niet waarom Plasterk zich er herhaaldelijk optimistisch over heeft uitgelaten. En wel in het perspectief van de ‘dure schoolboeken’.
Er zijn betere en slechtere schoolboeken, maar in het algemeen zie ik een goed schoolboek in kwaliteit en bruikbaarheid hoog uittorenen boven een stapel downloadbare ‘lesideeën’ van onbestemde kwaliteit, waar je in je kostbare tijd zelf chocola van mag zitten maken. Voorlopig zie ik Wikiwijs nog geen serieuze vervanger voor het schoolboek leveren.
Per gebruiksuur vind ik een schoolboek overigens helemaal niet duur. Het lijkt wel alsof in het onderwijs tegenwoordig alles op een koopje moet, ook als daarvoor concessies aan de kwaliteit gedaan moeten worden. Vergeleken met 30 jaar geleden zijn schoolboeken in prijs misschien 25% boven de inflatie uitgekomen (door de kleurendruk etc.), maar de gezinsuitgaven aan luxe goederen, auto’s, kleding, reizen, gemaksvoedsel etc. zijn volgens mij veel meer gestegen.
Het is maar net wat je belangrijk vindt.
Noem mij drie voorbeelden van scholen die met succes van digitaal grabbelton-lesmateriaal gebruik maken.
Nou vooruit, twee voorbeelden.
Eentje dan?