Het idee hierachter is, dat leerlingen die ‘aansluitende’ zaken beter kunnen plaatsen en dat ze die daarom makkelijker zullen accepteren.
Hier wordt een denkfout gemaakt betreffende het fenomeen onderwijs. De wereld van de volwassenen bepaalt welke dingen de moeite waard zijn om door te geven aan de volgende generatie. En dat noemen we vervolgens het onderwijs. Alle nieuwe dingen die we aan kinderen doorgeven sluiten per definitie niet aan op hun leefwereld, anders waren ze niet nieuw voor die kinderen. Daar komt bij dat ‘aansluiten op een leefwereld’ een bijzonder rekbaar begrip is. Sluiten scheikunde, Frans of klassieke muziek aan op een leefwereld? Op de mijne wel, vond ik, toen ik 12 jaar was. Zeer veel volwassenen echter zullen die vraag (nog steeds) ontkennend beantwoorden. Het antwoord op die vraag is volkomen onvoorspelbaar.
Hoe dan ook, als we wachten tot leerlingen vinden dat onderwijs aansluit op hun leefwereld, dan kunnen we lang wachten. En als we moeten wachten tot volwassenen vinden dat onderwijs aansluit op de leefwereld van kinderen, dan kan je, wat die kinderen betreft, net zo goed gewoon maar verordonneren DAT het aansluit op hun leefwereld.
En wat betreft die acceptatie: kijk eens hoeveel dingen kinderen nu al accepteren uit werelden die volstrekt niet hun leefwereld zijn (televisieseries bv.).
Deze drogredenen zijn verzameld en ontkracht door BON-lid S. Stevin.