Waarom ik vertrek uit het basisonderwijs

door Cornelis van der Horn

Ik hoor dat je stopt met werken.
Ja, dit is mijn laatste jaar. 

Wat voor werk doe je?
Ik ben onderwijzer in het basisonderwijs.

Onderwijzer, wat een ouderwets woord. Ze zeggen tegenwoordig toch ‘leerkracht’?
Ik niet. Dat vind ik een vreselijk woord.

Waarom stop je ermee? Gaat het niet meer?
Nee, het gaat echt niet meer.

Kun je uitleggen hoe dat komt?
Dan moeten we het eerst hebben over wat onderwijs is. Onderwijs werkt zo: je hebt een klas met kinderen en voor die klas staat een onderwijzer. Hij heeft een hoger kennisniveau dan de kinderen, hij weet iets wat zij nog niet weten. Het is zijn taak zijn kennis over te dragen, hij leert de kinderen wat zij nog niet weten. Na de les gaat hij na of dat is gelukt.

Dat is alles?
Ik zou werkelijk niet weten wat er verder nog over te zeggen is.

Dat lijkt me een zinvolle, inspirerende bezigheid, die veel voldoening geeft.
Dat was het ooit. Nu niet meer.

Hoe komt dat?
Je hebt veel te weinig tijd om die kennisoverdracht op een goede manier vorm te geven: lessen bedenken, lessen geven en lessen evalueren.

Moeilijk te geloven. Dat is toch je belangrijkste taak?
Inderdaad. Helaas is er in het basisonderwijs een toestand ontstaan, waarin onderwijsgevenden voor het belangrijkste werk onvoldoende tijd hebben. Ze nemen dus hun toevlucht tot het afdraaien van lessen uit een methode. Dat geeft ook de schijnzekerheid dat kinderen alles leren wat ze moeten leren. Dit frustreert enorm.

Leg dat eens uit.
Je wordt geacht je een groot deel van de beschikbare tijd bezig te houden met dingen die met lesgeven niets te maken hebben: het bijhouden van hulpplannen en logboeken, verslagjes maken van gesprekken met ouders, toetsen afnemen, nakijken en de resultaten invoeren in de computer, toetsen analyseren, verwerken van vragenlijsten over de sociaal-emotionele ontwikkeling van leerlingen, verbetertrajecten volgen en nog veel meer.

Verbetertrajecten? Kan onderwijs dan steeds beter worden?
Natuurlijk niet. Dat is een illusie. Ik durf zelfs de stelling aan dat het basisonderwijs in veel opzichten de afgelopen dertig jaar een stuk slechter is geworden. Zeker als het over de basisvaardigheden gaat, of over het persoonlijk niveau van onderwijsgevenden.

Wat bedoel je met ‘persoonlijk niveau’?
Het kennisniveau van veel meesters en juffen is veel te laag, op het gebied van taal en rekenen weten zij te weinig, maar vooral als het over vakken als geschiedenis, aardrijkskunde of biologie gaat, is de onwetendheid stuitend. En dan heb ik het nog niet eens over muziek, beeldende kunst, enzovoort.

Je kunt toch niet alles weten?
Daar zijn we het gauw over eens. Maar nu staan er mensen voor de klas met een wel heel minimale culturele bagage. Je hoort daar trouwens nooit iemand over. Ik ben ervan overtuigd dat een groot deel van de problemen met hoogbegaafde kinderen waarover je weleens hoort, te wijten is aan het feit dat deze kinderen in de meester of juf geen geloofwaardige partner in het leerproces zien. Als deze kinderen iets vragen, is het antwoord te vaak: ‘dat moet ik even opzoeken’. Maar je kunt niet iets opzoeken als je niets weet.

Goed. Terug naar de verbetertrajecten.
Ja, er wordt tot vervelens toe steeds maar getracht het onderwijs te verbeteren. Je kunt wel bedenken wat er dan gebeurt: het hele personeel gaat een cursus volgen. Niemand vraagt zich af of iedereen dat echt nodig heeft. Het motto is: ‘elke dag samen een beetje beter’. Het gaat bijna altijd om een cursus waar niemand om heeft gevraagd, deelname wordt door het bevoegd gezag verplicht gesteld. Zo’n cursus is ontwikkeld door specialisten die over het algemeen ver blijven van het uitvoerende werk in het basisonderwijs, maar die wel veelal het dubbele verdienen van wat een eenvoudige meester of juf maandelijks ontvangt. Zo’n traject kost dus bakken met geld, maar dat is volgens de werkgever zeer verantwoord, want het gaat om een ‘evidencebased’-product, waarvan het goede resultaat is gegarandeerd, zo heeft de wetenschap overtuigend bewezen.

Jij gelooft dat niet?
Neem me niet kwalijk, zo werkt wetenschap niet. Er is iemand die iets onderzoekt. Dat onderzoek bewijst volgens die onderzoeker iets, bijvoorbeeld dat een bepaalde methode werkt. Er zijn echter ook andere onderzoekers, wier onderzoek naar hun overtuiging het tegenovergestelde bewijst. Beide wetenschappers discussiëren dan met elkaar, op grond van de uitwisseling van argumenten. In het basisonderwijs heerst niet zelden de gedachte dat er één waarheid is. Een schoolleider of coördinator bezoekt een bijeenkomst. Daar wordt iets beweerd dat ‘bewezen’ is. Vervolgens worden collega’s opgeroepen volgens de betreffende methode te gaan werken. In de afgelopen decennia heb ik al onvoorstelbaar veel werkwijzen als onfeilbaar, onmisbaar en effectief horen aanprijzen, waarover je tien jaar later niets meer hoorde.

Weet jij hoe het onderwijs op niveau kan blijven?
Zorg voor een zeer goede onderwijsopleiding, waar mensen iets leren waar ze wat aan hebben. Investeer daarbij in persoonlijke ontwikkeling en inhoudelijke toerusting van studenten. Stap onmiddellijk af van die deprimerende tijdverslindende cycli van zelfreflectie waar studenten nu wanhopig in rond blijven draaien, zich steeds maar afvragend: “Wat wil ik leren?” Het is volstrekt duidelijk wat een student aan de pabo moet leren. Stop ook met het aldoor maar presenteren en afvinken van lijsten met tientallen voor een deel volstrekt irreële competenties bij de beoordeling van studenten.
Stel op iedere basisschool een leidinggevende aan, die zich alleen met die school hoeft te bemoeien. Een directeur met twee scholen onder zijn hoede (een veelvoorkomend verschijnsel) heeft onvoldoende tijd om zijn taak naar behoren te vervullen en is voor ouders en personeel een groot deel van de week onvindbaar.

Nog meer?
Wees spaarzaam met het toelaten van externe deskundigen in de school, uitgezonderd mensen aan wie je echt iets hebt of wier hulp je zelf hebt ingeroepen. Voor het overige: ontzeg alle lieden die zich met het onderwijs willen bemoeien de toegang tot de school. Deze mensen zullen anders hun overbodige plannen blijven ontwikkelen, gewoon omdat zij daarvan moeten leven. Daarnaast: stop met het alsmaar uitvoeren van taken die de maatschappij met graagte de school binnenschuift: kinderen leren met geld om te gaan, de opvoeding voor een deel van ouders overnemen, alcoholpreventie, mediawijsheid, lessen over drugs en roken, enzovoort.

Heb je ook een mening over de zogenaamde 21ste-eeuwse vaardigheden?
Ja, kritisch denken, samenwerken en dergelijke. Deze zijn naar mijn mening niet los verkrijgbaar. Kritisch denken is zonder kennis onmogelijk en samenwerken levert alleen iets op als alle leden van de groep een evenredig aandeel willen en kunnen leveren. Vaak doen in een groepje van vijf samenwerkende leerlingen twee leerlingen het werk en drie liften mee. Wat dat betreft heb ik niet zo’n positief mensbeeld. Ik geloof ook totaal niet in dat andere dogma: “De leerling moet verantwoordelijk zijn voor zijn eigen leerweg.” Mijn principe is: op een basisschool leren kinderen basisvaardigheden: lezen, schrijven, rekenen, wereldoriëntatie. Die zijn nodig voor je verder kunt. En met die basisvaardigheden is het veelal niet best gesteld.

En de ouders?
Maak ouders duidelijk dat hun kind geen schuldeloos en zuiver prinsje of prinsesje is en dat het niet het enige schepsel is waar de juf of meester zich mee bezig dient te houden. Zet hierin een duidelijke koers uit en vertel ouders dat ze degene die voor de klas staat moeten vertrouwen en steunen en zeker niet in het bijzijn van het kind de onderwijsgevende moeten bekritiseren of zelfs afvallen. En verder geldt: ken uw eigen kind en houd er rekening mee dat de versie die het kind geeft van een gebeurtenis vaak niet de hele waarheid bevat. Veel kinderen laten de passages in een relaas weg, waaruit blijkt dat zijzelf een bedenkelijke rol speelden.

We naderen het einde. Je mag nog één ding noemen.
Stop met de testen- en toetsenmanie en beoordeel een school niet uitsluitend op Cito-toetsen. Ik heb nooit begrepen hoe het mogelijk is dat één toetsinstituut in Nederland de kans krijgt zo dominant te zijn. Het Cito heeft een heel eigen manier van vragen stellen. Scholen gaan dus leerlingen trainen om vragen van Cito-toetsen beter te kunnen beantwoorden en lesmethodes passen zich aan aan de manier waarop het Cito toetst. Op menige basisschool bepaalt de toets de inhoud van de lessen, terwijl het andersom hoort te zijn. Ik weet dat op veel basisscholen de inhoud van de toets zelfs vooraf wordt geoefend. Zo ontstaat een compleet scala aan schijnresultaten.

Je weet dus heel goed waaraan het ligt dat je vastloopt in het onderwijs.
Ja, maar ik denk niet dat het op korte termijn verandert. Het gaat om dingen waar ik onvoldoende invloed op heb, maar waar ik wel intens ongelukkig van word. Dus ik stop ermee.

Een allerlaatste vraag: ligt het ook aan jezelf?
Er zijn zeker elementen in mijn karakter aanwijsbaar die mijn welzijn in het huidige primair onderwijs niet bevorderen: nauwgezet en zorgvuldig werken, over sommige dingen te lang doen. Enig perfectionisme is mij ook niet vreemd. Toch voel ik me op geen enkele manier schuldig. Ik weet dat in al die jaren een zo hoog mogelijke kwaliteit heb geleverd; wie in het leerlingvolgsysteem kijkt naar vorderingen van leerlingen die ik les heb gegeven, ontdekt dat ik structureel leerlingen vooruit heb geholpen. En ten slotte: ik heb noch met leerlingen, noch met ouders, noch met collega’s ooit problemen gehad. Ik vind het wel heel triest en welhaast bizar dat ik na bijna veertig jaar lesgeven deze keuze moet maken, maar het is niet anders.


Cornelis van der Horn is een pseudoniem. In dit artikel ‘interviewt’ hij zichzelf. Zijn echte naam is bekend bij de redactie van Vakwerk.

37 reacties op Waarom ik vertrek uit het basisonderwijs

  1. Zeer herkenbaar verhaal. Ik werk weliswaar in het Voortgezet Onderwijs, maar hekel dezelfde foute keuzes die ‘men’ maakt. Geniet van je welverdiende post-arbeidstijd!

    • Ontzettend goed artikel! Ik ben geen pabo-getrainde leerkracht, maar ben wekelijks enige dagen op een basisschool werkzaam als R.T.’er (lesbevoegdheid HBO en 30 jaar ervaring in lesgeven) en verbaas me wekelijks over methodes en werkwijzen in de klas.
      Het valt mij op, dat nogal wat leerkrachten klakkeloos en kritiekloos de lesmethodes die de school kiest, gebruiken. Sommige rammelen aan alle kanten en CITO is helaas het doel en allang geen middel meer. Ik vind lesgeven erg leuk, maar het Ned. onderwijssysteem compleet doorgedraaid.
      Prestatiegericht tot op het bot en wat ik het ergste vind is dat veel kinderen ten onrechte denken dat het aan hen ligt, als ze moeite hebben met een vak, maar niet op de goede manier in veel te grote klassen, les krijgen.
      Kinderen die niet mee kunnen komen worden getransporteerd naar het speciaal onderwijs en krijgen eveneens een negatief etiket (zelfbeeld) daardoor en dat allemaal door een doorgeslagen onderwijssysteem, dat zoveel schade toebrengt. Ik spreek soms volwassenen die dit vroeger hebben meegemaakt en daar nog steeds onder gebukt gaan.
      Verder vind ik de vakanties te lang! Zou best minder kunnen, komt er meer tijd vrij, hopelijk ook voor creatieve vakken en tuinieren.
      Maar dat wordt in onderwijsland opgevat als vloeken in de kerk! Helaas!

  2. Geweldig verhaal. Herken me hier helemaal in. Ik heb alleen niet de moed de deur achter me dicht te doen. Heel dapper dat iemand dat wel doet!!

  3. De motivatie is me uit het hart gegrepen: “Het gaat om dingen waar ik onvoldoende invloed op heb, maar waar ik wel intens ongelukkig van word”.
    Er wordt onvoldoende rekening gehouden met het gegeven dat evenwicht in de driehoek kind-leraar-maatschappij in het zwaartepunt moet worden gezocht.

  4. Harald Heitinga // 7 februari 2018 om 13:51 // Beantwoorden

    Na veertig jaar lesgeven vertrekt de anonymus. Dan is deze persoon vast wel 60+. Is ook wel mooi geweest dan en een heel mooie leeftijd om nog iets anders te gaan doen.

  5. Ben zelf pas op mijn 27e in het PO ingestroomd en heb ook na 24 jaar bedacht: Hier ga ik niet oud worden!
    Ik ben ook weggegaan met bijna dezelfde woede als hieruit spreekt.
    De hele maatschappij is met ditzelfde virus besmet geworden, als een soort vogelgriep vanuit Den Haag over Nederland uitge-helikoptert. Ophokplicht. Te bizar voor woorden.
    In andere takken van sport: mijn vrouw werkt bij de pleegzorg, is het niet anders en ik word daar heel cynisch van.
    Ik heb geleerd dat wanneer de boven je gestelden die dit soort van regels hebben gemaakt en het alom mis zien lopen en er niets aan doen, het moedwillig zo doen. Wanneer zij niet bereid zijn om hun rommel op te ruimen dat die rommel ook de bedoeling is.

    • Judith Lenderink // 30 april 2022 om 11:30 // Beantwoorden

      Yes 60+……een mooie leeftijd om te stoppen! Helaas is het beroep de afgelopen jaren zo ver uitgehold, zo tenenkrommend slecht gewaardeerd dat er nauwelijks opvolgers te vinden zijn en menig school draait met 50% groepsleerkrachten en 50% onderwijsassistenten, stagiaires, leerkrachtondersteuners en hobbyisten…..lang leve het onderwijs anno 2022

  6. Vele events op scholen.
    Een observatie van een ouder: hoe zien leerkrachten dit?
    Als ouder observeer ik op onze school een oneindige hoeveerheid aan evenementen, waarvan het doel ons niet geheel helder is.
    Bijvoorbeeld:
    Grootse sportdagen, grote diners in de avond, diverse vieringen, uitgebreide verjaardagen, het vieren van huwelijken, geboortes, pretparkbezoeken, overnachtingen, diverse schoolkampen, diverse uitjes etc etc.
    Door de grootsheid en veelheid neemt dit veel tijd in beslag denken we.
    (PS….Het is allemaal leuk….dat staat niet ter discussie…)

    1. Hebben alle scholen meer events dan vroeger?
    2. Zitten er grenzen aan het aantal events bijvoorbeeld in belang van kids en leerkracht?
    3. Hoe wordt de meerwaarde van ieder event gewogen in relatie tot leerdoelen en rust/regelmaat?

    Ben benieuwd naar vele visies tbv discussie.

    • Ik werd als ouder ook helemaal gek van al die extra ‘events’. Met 3 kinderen naar de kerstviering op 2 lokaties en op 3 tijden, om maar wat te noemen. Ik was blij wanneer het eindelijk schoolvakantie was. Naar aanleiding van mijn opmerking hierover afgelopen Kerst, zei mijn jongere collega: Ik heb daar geen last van. Mijn kleuterzoon hebben we een tas met gewenste kleding meegegeven, hij eet op de BSO, daar kleden ze hem aan. Wij hoeven enkel te gaan zitten en te luisteren naar zijn kerstliedje. Ik kan u zeggen, ik schrok daarvan. Het lijkt een moderne vorm van de ouderwetse Britse internaten of de nonnenkostscholen. Alles op school en BSO en dan naar huis om te slapen en natuurlijk te genieten van overvolle weekenden.

    • Dit vraag ik me, als leerkracht, ook af… Rust en regelmaat in schooldagen dragen bij in een continue leerproces… Onderbrekingen moeten verwerkt worden wat in sommige gevallen dubbel zoveel lestijd kost… Willen we de kinderen kennis bijbrengen? Of willen we de leukste school uithangen?

  7. En zo gaat er opnieuw vakbekwaamheid verloren, totdat er helemaal niemand over is die weet hoe het hoort voor de klas. Ik snap dat je er tabak van hebt, maar ik zou je toch willen vragen om je terechte minachting voor het onderwijsmanagement en alles wat deze teweeg brengt te overwinnen en je uiterst kostbare expertise en ervaring in te zetten voor een alternatief. De ellendelingen die de leerbelangen van onze jeugd verkwanselen voor zakelijke doeleinden mogen niet winnen, zo is mijn overtuiging.

  8. Deze ontboezeming raakt mij regelrecht en diep in mijn hart. Een en al herkenning. Administratieve en agogische overkill. Respect voor je moedige besluit. Zou ik het ook durven……..?

  9. Els Swart-van de Vaarst // 7 februari 2018 om 18:16 // Beantwoorden

    Ik ben het helemaal eens met dit verhaal. Ben ook vervroegd, weliswaar na 40 jaar, uit het onderwijs gegaan. Alles wat in het gesprek wordt genoemd is waar.
    Politiek, directie, leerkrachten en ouders: zorg dat dit gaat veranderen!

  10. D. G. Brinksma // 8 februari 2018 om 00:02 // Beantwoorden

    Ik ben het hier zooooooo mee eens! Precies dát!

  11. Zeer herkenbare observaties.
    Het gebrek aan algemene ontwikkeling van leeftijdsgenoten in het onderwijs was voor mij eind jaren 80 al reden voor vertrek. Als hoogbegaafde leerkracht loop je tegen dezelfde zaken aan als hoogbegaafde leerlingen.

    Opleiding zou veel meer aandacht moeten besteden aan simpele parate feitenkennis. Dan voorkom je ook verwijten over het verzwijgen van het slavenverleden. Vroeger had ik meesters en juffen die boven de stof stonden – en die een antwoord hadden voor een wijsneus. Dat mis ik nu.

  12. Precies dit! Ik ga kijken of ik op een andere school, bij een andere werkgever mijn plezier weer terug kan vinden in het vak van onderwijzer. Zo niet, dan stap ik eruit; ik moet nog te lang werken en dat wil ik graag met plezier doen.

  13. Dat dus! Zelfs als vakleerkracht muziek ben ik me ongelukkig gaan voelen door dit onderwijssysteem waar je je hele team mee ziet worstelen. Ook ik ben nu gestopt, hoewel ik het leukste vak van de wereld had! Hier staat zóveel herkenbaars in!

    • Ed Vandermeulen // 9 november 2019 om 16:43 // Beantwoorden

      Inderdaad veel punten van herkenning.
      Er zijn echter ook leuke dingen voor de leerkrachten: de lange vakanties bijvoorbeeld die je in geen enkel ander beroep aantreft.

  14. Waarom is dit zo herkenbaar, ook in het voortgezet onderwijs? En wat er ook besloten wordt, het lijkt alsof het onderwijs niet verbetert. Waarom ging ik in het voortgezet onderwijs? Omdat ik kennis wilde overdragen aan pubers. Heerlijk…. Maar dat is bijzaak nu!

  15. Ria Alers-Verbeek // 8 februari 2018 om 09:54 // Beantwoorden

    Het doet zo’n pijn dat mensen met de juiste inzet en feeling voor het onderwijs met een kater moeten vertrekken, zo werken is onmogelijk. Blijf hier over schrijven, misschien worden ze in Den Haag nog eens wakker.

  16. OOk in België is deze beschreven trend al even bezig, met net dezelfde verzuchtingen van de leerkrachten … 🙁

  17. Ook ik stop na 40 jaar, genoemde argumenten kloppen helemaal.
    Nu wordt het ontwerpend leren weer als speerpunt gepakt, de volgende goeroe treedt aan.
    Het kleuter leerlingvolgsysteem is belachelijk gedetailleerd, kost veel werk en er is geen hond die er iets mee doet.
    Ik ga geloof ik in herhaling vallen.Laat de leerkracht i.d.d. tijd krijgen om de lessen voor te bereiden, dat is de beste kwaliteitsvebetering .Geef het vertrouwen terug aan de leerkracht.

  18. Jouke van Keulen // 11 februari 2018 om 19:00 // Beantwoorden

    Prachtig stukje. Zou het zelf geschreven kunnen hebben. Stop na bijna 41 jaar deze zomer. Niet vanwege het werk voor de klas,maar …Juist vanwege al die uren die je moet besteden aan die andere zaken.

  19. Onderwijs op maat. Een bijzonder loffelijk streven, hoe ingewikkeld het in de praktijk ook kan zijn.
    Wanneer breekt het moment aan waarop leidinggevenden, besturen en het ministerie hun mensen die in de klas werken ook op maat gaan behandelen? Wanneer maken ze een echte inventarisatie van wat die mensen nodig hebben, wat hun behoefte aan studie is, waar hun grenzen liggen?
    Practice what you preach!

  20. Wat een goed en herkenbaar artikel. Ruim 2 jaar geleden was dit voor mij de reden om uit het onderwijs te stappen. Voelde mij als onderwijzer totaal niet serieus genomen door ouders, directie en bestuur. Lesgeven werd een kunstje wat in de jaren daarvoor nog een passie was. Gelukkig heb ik het allemaal achter mij kunnen laten en ben ik heerlijk een andere weg in geslagen. Ik had het misschien wel jaren eerder moeten doen. Tegenwoordig lekker in Frankrijk.

    • Beste Guido,
      Wat ben ik jaloers dat je een andere weg bent gaan bewandelen. Zelf zit 20 jaar in he onderwijs, de laatste 6 jaar ben ik alleen bezig met verslagen en zoveel shit vergaderingen waar geen eind aan komt. je bent niet meer met je kennis bezig maar ik ben een soort buurtagent geworden.
      Ik zit vol frustraties , wil eruit stappen helaas ben ik voor een andere werkgever te oud en te duur ( ben 44) .
      Wat nu, ik trek het niet meer.
      Ik kan niets met mijn onderwijsbevoegdheid, ja op een andere school , maar is overal een pot nat.
      Heeft u adviezen voor mij? heb gedacht aan freelance lesgeven maar dat valt ook tegen. Werkgevers nemen liever een student of een stagiair aan, goedkoper en kneedbaar.

      Gr Zaak

  21. Ine Gallé van Lief // 15 februari 2018 om 15:59 // Beantwoorden

    Heel herkenbaar. Ik ben me ook op vijftigste nog gaan omscholen. Nu ben ik doktersassistente. Ik slaap beter en heb een baan waar ik niet zoveel verdien, maar zit veel beter in mijn vel

  22. Vastgesteld kan worden dat alle commentaren op het artikel “Waarom ik vertrek uit het basisonderwijs” veelal komen uit BON hoek. Per definitie dus kritisch op het bestaande onderwijs. Op het gevaar af daardoor een eenzijdig (negatief) beeld te schetsen, moet onderwijs wel in een breder perspectief gezet.
    We plegen kinderen voor te bereiden op de wereld van morgen. Dat roept de vraag op hoe die wereld er uit ziet. We denken dat wel te weten, maar dat is maar ten dele. En juist in dat gat van onbekendheid, plegen commerciele adviescentra hun slag te slaan met modieuze plannen. Alsof PABO-docenten, samen met hun studenten, dat zelf niet zouden kunnen ontwikkelen. Verminderde toelatingseisen gedurende een reeks van jaren hebben hun tol geeist. De inbreng van onderwijzers op vakinhouden en arbeidsvoorwaarden is gemarginaliseerd door respectievelijk onderwijsadviescentra en de onderwijsvakbonden.
    Ik pleit dus voor een veel krachtiger pabo, lerarenopleiding en vakbond waardoor onderwijzers sterker in het veld komen te staan en geen onnodige last meer ervaren van adviesbureaus, managementlagen en onderwijsbesturen.
    Het echte ambacht van onderwijzer krijgt weer ruimte om met plezier naar school te gaan. Juist in een tijd van informatie- en communicatietechnologie.

  23. Ook ik ben gestopt op mijn zestigste, na 40 dienstjaren. Mijn keuze pensioen is mager maar de vrijheid van niet meer in de toets modus te moeten staan (kleuters moesten de eerste (!) dag na de grote vakantie al getoetst worden, wat ik onder protest heb gedaan) Voor mijn gevoel moest ik schooltje spelen met kleuters.

  24. Annemieke Versluis // 12 september 2018 om 10:08 // Beantwoorden

    Ik kan me zo boos maken als ik op tv mensen hoor praten over wat er nodig is in het onderwijs.
    Het gaat voor 95% over het salaris …meer geld. Maar als ik deze zo herkenbare verhalen lees, Voel ik mij weer gesterkt dat het probleem veel dieper ligt. En dat de bak geld echt niet de rust en het vertrouwen zal geven die het onderwijs na 30 jaar ‘bergafwaarts’ gaan zo verdient!!!!

    Het geld is als een kaasje wat heel aantrekkelijk in een val wordt geplaatst. Op zoek naar leerkrachten die de gaten moeten vullen. Als geld voor een nieuw huis dat wordt gebouwd op een moeras.

    De roep uit het onderwijs dat we de basis verliezen en dat er rigoureus een aantal zaken aan deze basis aangepakt moeten worden, wordt naar mijn beeld niet helder overgebracht en niet gehoord.

    Als intern begeleider zag ik geweldige leerkrachten hun kracht verliezen, heen en weer geslingerd tussen het puur de kinderen een mooie leertijd willen bieden en alle plannen, onderzoeken met gekoppelde vernieuwingen, toetsmaterialen, trainingen en al dat andere wat een ieder hierboven omschrijft.
    Jaren gaf ik mijn zorg aan bij directie, inspectie, besturen en de regering. Probeerde op onze school, in een zorgbuurt, de focus terug te vinden met een geweldig team, maar besloot 3 jaar terug dat ik niet meer verder wilde in deze ratrace. Ik trok het niet meer.

    Voor mij was het op, maar vanaf de zijlijn begeleid ik inmiddels buiten de school leerkrachten en leerlingen om wel in hun kracht te blijven. Niet met alle onderwijstrucjes, maar gewoon als mens.
    Liefst zou ik willen dat dat niet nodig was…

    Apart, niet enkel hier in Nederland speelt dit probleem. Ook uit landen als Singapore hoor ik dezelfde verhalen. Waar gaat het wel goed? Hoe keren we dit tij?

    Nog steeds heb ik de hoop dat er tijd nodig is om dit besef in te laten dalen. Dat we daar steeds dichterbij komen en onze grenzen sterker aangeven. Ik hoop dat er een sterke leider op zal staan die de basis en leiding in onderwijsland structureel oppakt. (De regering, waar iedere 4 jaar een andere wind waait is daar niet de aangewezen instantie voor.)
    Zo, dat lucht weer even op.
    Op naar vitaal onderwijs!!!!!

  25. Beste collegae,

    na 22 jaar voor klassen in PO, PrO en VMBO kan ik u helaas niet blij maken. De horrorverhalen zijn op elke school te horen als je wil luisteren.
    Stichtingen, bijvoorbeeld, die worden bestuurd door politici-in-spe; op kantoor lopen veelal mensen zonder krijt aan de handen, tegen salarisschalen waar u enkel van kunt dromen. Diezelfde ‘experts’ bestoken teams met enquettes en vragenlijsten, die vooral bedoeld zijn om eigen gelijk te halen. Elke maand nieuwe regels die, als het zo uitkomt, zelfs door het bestuursbureau volledig genegeerd worden. Waar de missie en visie ver verwijderd staat van lesgeven en waar vooral veel opgeblazen, nietszeggende termen in staan om maar vooral het woordenaantal op te krikken. Waar kennissen uit Den Haag voorrang krijgen bij baantjes, ook als andere kandidaten juist wél ervaring in het onderwijs hebben.
    Binnen de scholen bleken directeuren ook eerder op hun politieke vaardigheden geselecteerd, niet op hun coachende vaardigheden dan wel een connectie met kinderen te hebben!
    In het VMBO heb ik inmiddels in twee grote steden ervaringen die vele mensen voor niet waar aannemen. Voldoende om een boek mee te vullen en helaas, bijna elke week komt er wel een bladzijde bij.
    Dankzij het vernieuwd VMBO is er van enig basis geen sprake meer; doelloos, dus stuurloos lijkt het credo. Er worden ‘nieuwe vakken’ bedacht, gericht op iets waarvan notabene scholen zelf zeggen dat ze het nog niet weten. ‘Wij leiden op tot beroepen waarvan we nu nog niet weten welke dat zijn’.
    Wat mij ook van het hart moet, is dat de leerplicht eens goed tegen het licht zou moeten; noem het liever zorgplicht. Want ik zit met klassen waarin een hoop kinderen niet tot leren komen. Niet door de grootte van de klas, maar de cultuur.
    Wat doen we onze kinderen aan, als er in diens klas figuren zitten die wekelijks hun crimineel verdiende geld in de klas zitten te tellen (5 tot 8 duizend euro per week)? Wat zeg je, als een jongeman weer in de klas terugkomt, nadat hij een week lang in de cel heeft gezeten en deze grijnzend zit te gebaren dat je er aan gaat als je hem geen voldoende geeft voor dat niet gemaakte toetsje? Wat doen we met meiden die ’s nachts voor geld vechten (incl. messen) en overdag haast in slaap vallen? Wat met de meiden die in de pauze over de wietplantages praten, alsof het niets is? Wat te doen met jongens die nimmer respect zullen tonen naar leerkrachten, laat staan als het een juf is?
    Leren moet geen plicht zijn; het moet een eer zijn. Je moet les mogen krijgen. Na de basisschool zou een leerling elk onderwijs moeten kunnen volgen, maar als het niet gaat (om wat voor reden ook), moet de school ook kunnen aangeven dat de leerling niet op de school past. Hierdoor zullen docenten die goed onderwijs geven, leerlingen aantrekken, de klassen niet langer gevuld worden met kinderen die er zitten ‘omdat deze school om de hoek zit’ maar voor de inhoud.
    Excuses voor deze rant, maar ben ook wel klaar met het hele onderwijs. Morgen weer voor de klas, duimen dat het een rustige week wordt.

  26. Prachtig geschreven artikel, maar intriest dat het zover heeft moeten komen. Ook ik begon 12 jaar geleden in het voortgezet onderwijs, omdat ik ooit een waardevolle bijdrage wilde leveren aan de ontwikkeling van kinderen. Maar ik kan oprecht zeggen dat die meerwaarde in zijn totaliteit is verdwenen. Wil ik iets veranderen in mijn situatie, dan zal ik bij mezelf moeten beginnen. Dat betekent dat ik hetgeen ga doen waar ik energie van krijg, een nieuwe opleiding starten, dat niets te maken heeft met onderwijsvernieuwing!

  27. Hendrik-Jan van Gessel // 19 november 2020 om 21:04 // Beantwoorden

    Helemaal eens met deze collega.

    Binnen de scholen lopen allerlei lieden rond, die zelf geen les ( kunnen ) geven en alles het beste weten. Van buiten halen ze vri(e)nden binnen, die met hun plannetjes en “adviezen” voor steeds meer werk voor de veldwerkers zorgen en ondertussen hun zakken zeer goed weten te vullen. Lachend slaat deze onderwijsbegeleidingsmaffia het hele gebeuren gade. Laten we het over de vele onbevoegden, het niveau van de “opgeleiden”, de kennis van de leerlingen en de goedwillenden, waarvan de helft na 5 jaar definitief zijn biezen pakt nog maar even niet hebben.

  28. En in België is het al net hetzelfde…

  29. Feest der herkenning, dit artikel. De spijker op zijn kop! Ik zwaai dit cursusjaar na 15 jaar ook af en hoop op een andere leuke baan, die ik overigens nog wel moet vinden…

  30. ongelukkige leraar // 19 december 2022 om 13:52 // Beantwoorden

    We zijn een jaar of drie verder en de situatie is alleen grimmiger geworden. Voor mij ook geen onderwijs meer. Niet op deze manier. Ik leer graag en houd van mijn vak, maar daar heb ik tegenwoordig erg weinig mee te doen. De rest is admin, admin, admin… en schoolmanagers die zelf geen enkel benul van lesgeven hebben.

  31. Waar zijn we mee bezig? // 5 januari 2024 om 21:45 // Beantwoorden

    Herkenbaar artikel. Ik sta zelf ook op het punt om het onderwijs te verlaten (ik wiebel nog op het punt).
    Mijn hart wil graag in het onderwijs blijven, maar ik erger me er dood aan dat ik niet dat kan doen wat ik wil doen: kinderen beter maken in mijn vak.
    Collega’s zeggen, “dit hoort er bij” “zo gaat het”. Dit is inderdaad hoe het gaat, maar dit is niet iets wat we moeten accepteren (wat ik wíl accepteren).
    Als ik het niet veranderen kan, en ik niet kan vinden waar dat wel kan (het veranderen), dan heb ik de keus om toe te geven op een manier te werken die mij demotiveert of het wordt tijd voor wat anders.

1 Trackbacks & Pingbacks

  1. Even zwaaien – meesterlezer

Laat een antwoord achter aan Arjen Stoffers Reactie annuleren

Uw e-mailadres zal niet worden gepubliceerd.


*