Droevig met ’n lichte glimlach,

als ik in het NRC van vrijdag ’n ingezonden artikel lees van Trix Grooff. Volgens haar kan ’n autistische leerling best naar ’t reguliere onderwijs. Ze schrijft, dat het in ’t buitenland prima lukt. Maar dat er meer voor nodig is dan een stoel in de klas. Namelijk:
Iedereen moet welkom op school zijn, duidelijke klasseregels en structuur zijn belangrijk. Andere vormen van lesgeven en samenwerkend leren geeft beter resultaat.
M’n lichte glimlach komt, door de herkenning van deze waarheden. Lang geleden al, werkte ik op basis van deze woorden.
’t Droevige is, dat NRC lezend Nederland, althans dat deel zonder praktische kennis van het huidige onderwijsgebeuren, nu denkt dat leerkrachten staan te prutsen.
De realiteit is, dat in Nederland de groepen groot zijn, er veel kinderen met taalproblemen in zitten. Veel randvoorwaarden door de leerkracht zelf moeten worden ingevuld en er steeds meer gedragsmatige problemen in klaslokalen voorkomen. SO kinderen en rugzakjes komen daar boven op.
Naast glimlach en droefenis, ach, ’t gemoed wisselt steeds, nietwaar, rest me ’n drupje boosheid. Waarom was ik ook niet ergens aan ’n Amsterdamse gracht gaan wonen. Of in Zweden, waar ze het zo veel beter kunnen dan die domme juffen (en enkele meester) hier.