Eindexamen en studiekeus in Frankrijk 17-1

27 mei 2007
TROTSKISTEN EN BOLSJEWIEKEN
In dit mooie land komt het voor dat traditie en gewoonten zich in wilde vormen uiten. Uit een onverwachte hoek komt dan met geweld iets onbegrijpelijks boven drijven. ‘France is a tricky country’ zeiden we in bankkringen. De Leitkultur is hier weliswaar een duurzaam en constant conservatisme, maar zoals de magnetische noord- en zuidpool soms van plaats wisselen, klotst hier het conservatisme van links naar rechts, duidelijk links de laatste tijd. Het zegeviert in sommige universiteiten, waar het Marxisme, de verering van Fidel Castro, de enormiteiten van Sartre en Althusser, en ja van onze eigen home made Joris Ivens)* in een nieuw vel te voorschijn komen. Olivier Besancenot de trotskistische leider van de Ligue Communiste Révolutionnaire (sic) is een daar zo’n geslaagd product van. Met zijn welbespraaktheid en zijn allure van een ideale schoonzoon was hij goed voor 4% bij de presidentsverkiezingen. De bolsjewieken van de Communistische Partij kwamen nauwelijks boven de 1½%. De concurrerende trotskisten van de Lutte Ouvrière (re sic) moesten het doen met 1,3%. Volgens de Heer Besancenot moet de ‘worsteling na de urnen op straat worden uitgevochten’. Het is niet in dovemans oren gevallen. Binnen een week na de verkiezingen hebben studenten ‘en colère’ getracht Universiteiten te bezetten om zo een juichende ‘mai 1968-bis’ te provoceren, het is hen voorlopig niet gelukt. ‘Ze zijn eruptief’ zei vandaag nog een rector-magnificus half geamuseerd, half vergoelijkend. Het vlugschrift hieronder is een mooi voorbeeld van behoudend eigenbelang vermomd als een ideologische verontwaardiging:

De straat tegen de urnen
Na de maskerade van de presidentiele verkiezingen, met een democratische valse schijn, hebben meer dan 20 miljoen kiezers, onbewust van de gevolgen van hun keus, aan Nicolas Sarkozy de voorkeur gegeven als President van de Franse Republiek.
Geconfronteerd met deze nieuwe kapitalistische wending, heeft de straat geen andere keus dan zich te organiseren om vereend te strijden tegen een individualistische maatschappij die wordt belichaamd door een autoritaire, racistische en onderdrukkende Staat.
Alvorens de wetgeving van Sarkozy te moeten ondergaan, te weten het nieuwe arbeidscontract CTU; (de handhaving van) minimale openbare diensten (in geval van stakingen); stakingen alleen mogelijk met geheime schriftelijk stemming; de privatisering van de universiteiten; de hervorming van de sécurité sociale; de criminele en vrijheidsberovende (anti) immigratie wetten; de extra uren zonder sociale afdrachten …. ; het aantal ambtenaren met de helft te verminderen … dat alleen maar kan leiden tot verslechtering van de dienstenverlening, om nog maar te zwijgen van ‘de afrekening met de Geest van Mei 68’ dixit Nicolas Sarkozy, (komen jullie allen naar de): Algemene vergadering enz.
Getekend: Studenten en studentes van Tolbiac (= één van de universiteiten van Parijs)

De Engelsen zouden zeggen ‘a beautiful exemple of insiders protecting themselves against outsiders’, want daar komt het indirect op neer, door massaal ambtenaar te willen worden rekenen ze op hun manier met de verfoeilijke maatschappij af, ze vergeten gemakshalve dat het juist die maatschappij is die hen opvoedt, hen tolereert, hen in leven houdt.

De universiteit is hier nog steeds een voedingsbodem van achterhaald marxisme. Het percoleert door de hele samenleving en iedereen die een beetje in het zakenleven zit maakt wel eens kennis met marxistische belastinginspecteurs en ambtenaren die je beschouwen als ‘profiteur’ en daarom altijd beginnen met ‘nee’ te zeggen. Voor de meeste Fransen is dit onbegrijpelijk, ze zijn zich bewust de Verlichting te hebben uitgevonden met zijn koele ‘rigueur intellectuelle’ of ‘dispassionate reason’ of ‘Gewißkeitsversicht’ (wat een prachtwoord…) zoals anderen dat uitdrukken. Magnifiek. Nu nog. De teksten uit die tijd zijn nog steeds zeer, zeer leesbaar. Veel daarvan werd in Amsterdam gedrukt. Het is gelukkig het fundament van hun systeem, de rest is ergernis, bijzaak, folklore, caricatuur. De Franse Universiteiten zijn echter geen monopolisten van emotionele theorieën, geloofsartikelen, ideologische buikdansen. Men ziet dat ook in Nederland met de verengelsing, nergens op gebaseerd, geen intellectuele onderbouwing, uit de lucht gegrepen door binnendijkse statuszoekende ayatollahs. Door de ‘cheape’ materialistische onderkant van Amerika, Amerika! te omarmen )**, brengen ze onze eigen stem in verdrukking. Wat is het anders dan de capitulatie van de elite, die van de Universiteit een wereld willen maken zonder bezieling, ondermijnd door een soort comfort waar alles op afglijdt, knechten van de financiarisering van de samenleving…

)* Zijn 12-uurs drieluik ‘Comment Yu-Kong déplaça les Montagnes (1976)’, druipend van Maoïstische retoriek en proletarische heldenverering, trok volle zalen in het Quartier Latin, heb het met gefascineerd afgrijzen uitgezeten, terwijl op het zelfde moment Pol Pot, Khieu Samphan en Ieng Sari bezig waren met enthousiasme hun volk letterlijk de keel door te snijden. Hun ideeën over de ‘Nieuwe Mens’ kwam uit dezelfde koker van de Sorbonne waar ze in de ‘veertiger jaren verbleven.

)** Het sublieme is er dan al uit gefilterd. Steve Jobs zei daarvan: ‘Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life. Don’t be trapped by dogma – which is living with the results of other people’s thinking. Don’t let the noise of others’ opinions drown out your own inner voice. Stay Hungry. Stay Foolish.’ Stanford, 14 juni 2005

1 Reactie

  1. Francofilie of niet?
    Onze Joris Ivens, in Nederland toch ook nog bekroond, was inderdaad een vereerder van tirannen en moordenaars. Maar zou hij die enge film van hem niet ‘Hoe Yu-Kong de Bergen verplaatste’ hebben genoemd? Of was het een werkje dat louter voor het Franssprekende deel van de wereld bestemd was?

Reacties zijn gesloten.