De Onderwijsraad is kritisch over de stand van zake met betrekking tot het twee jaar geleden ingevoerde passend onderwijs.
Voor BON komt dat niet als een verrassing. Bij de plannen voopr passend onderwijs waarschuwden we al dat het voor een leerkracht in het reguliere onderwijs in heel veel gevallen ondoenlijk is om, naast de drie niveaugroepen, de aandacht voor obesitas, voor radicalisering en voor kindermishandeling ook nog eens goede zorg en onderwijs te bieden aan 5 kinderen die vanwege specifieke problemen ook specifieke aandacht nodig hebben.
Een huisarts wordt geen betere huisarts als deze, na een paar cursusjes, ook tanden en kiezen moet boren, af en toe een appendix moet verwijderen en pijn in de rug met fysiotherapie moet verhelpen. Een verstandige huisarts zegt luid en duidelijk NEE tegen dergelijke extra en specialistische taken, juist omdat alle patienten beter verdienen dan de diensten van een relatieve beunhaas.
Als je alle kinderen zoveel mogelijk in één en dezelfde school samen wil hebben, dan moet je er voor zorgen dat in die ene school voldoende specialistische hulp en zorg aanwezig is en dat het niet allemaal neerkomt op de schouders van de reguliere leerkracht. Die oplossing lijkt duurder dan solide prikkelarm gestructureerd klassikaal onderwijs, gecombineerd met scholen voor speciaal onderwijs waar men bij echte probleemsituaties de juiste kennis in huis heeft.
Dat de overheid destijds een rem wilde zetten op de toeloop naar dat speciaal onderwijs is begrijpelijk, maar een simpele bezuinigingsmaatregen, vermomd als een onderwijsverbetering was en blijkt nu ook uitermate kwalijk.
Wat ik mis in het commentaar
Wat ik mis in het commentaar van BON is hoe een doorsnee onderwijzer die passend onderwijs moet geven zich voelt in vergelijking met hoe hij zich zou voelen als hij in solide prikkelarm gestructureerd klassikaal onderwijs aan alleen maar normale kinderen les zou geven. Als hij wat hij moet doen onaantrekkelijk vindt en dat geldt ook voor de meesten van zijn collegae zal het moeilijker worden om de onderwijsvacatures met goede mensen te vullen. Of de overheid moet de sollicitanten een extra toelage voor moeilijk en zwaar werk toekennen. Het onderwijs wordt dan ook nog door de onaantrekkelijkheid van het beroep slechter of duurder.
Die vergelijking met een
Die vergelijking met een huisarts is zinvol. Het is van den gekke dat een huisarts zich bij een consult beperkt tot één patiënt. De medische stand zou veel kunnen winnen van groepsconsulten waarbij meerdere personen tegelijkertijd worden behandeld. Dat kunnen onderwijzers en Jomanda ook en het maakt duidelijk dat medische opleidingen daar veel te weinig aandacht aan besteden. Onderwijskundigen kunnen daar een significante bijdrage aan leveren.
De vergelijking van
De vergelijking van Hendrikush gaat vooral op wanneer het een medische check-up zou betreffen.Normaal behandelt een huisarts alleen zieken of hij verwijst hun door. In het eerste geval kan hij niet meer patiënten te gelijker tijd behandelen. In een schoolklas zitten echter merendeels "gezonden". En het is juist die groep die wel collectief behandeld worden kan. Van wegen de kosten gebeurde dat ook. Werken met inhomogene klassen en begeleiders zonder groot kwaliteitverlies is duurder.
Vooral de stormloop op de LOM
Vooral de stormloop op de LOM-scholen baarde de overheden zorgen. Ik verklaar die toeloop vanuit de wens het traditionele gezag in de school los te laten. Kinderen zonder leiding worden verward en onrustig. In de vernieuwingsjaren waren rust, reinheid en regelmaat taboe geworden.
Dan had je ouders die af wilden van het stempel dat kinderen opliepen als za naar het speciaal onderwijs gingen.
Dit leidde tot de WSNS gedachte. De utopie werd echter niet goed in de steigers gezet. Alleen de bureaucratie werd opgebouwd en verder was het roeien met minder riemen in het klaslokaal.
Komt daar dan bij de wens dat kinderen een "eigen" leerweg mogen ontdekken in combinatie met de wens hoge CITO-scores te halen. Een totaal onmogelijke combinatie.
BON heeft het zien aankomen, maar die stem wordt niet gehoord.
Intussen horen we leerlingen van het VO zo onder druk staan. En Paul Rosenmoller van de VO-raad bepleit dan dat de leerlingen meer hun "eigen" leerweg moeten mogen gaan ontdekken. Volgens mij legt juist dat veel druk op de leerling. Zowel verantwoordelijk zijn voor het slagen bij toetsen als verantwoordelijk zijn voor het "eigen" lesprogramma: ik vind het absurd voor de meeste leerlingen. Als de leraar de verantwoordelijkheid op zich neemt (als gezaghebbend figuur) ontlast dat de leerling veel meer/ Ze mopperen wel, maar hoeven dan de schuld niet helemaal bij zichzelf te leggen.
Ook spral hij uit dat de leraren minder les moeten geven. De gemiddelde luisteraar en de journalist denken dan aan minder uren voor de belaste leerkracht. Maar Rosenmoller bedoelde natuurlijk dat de leraar meer zijn mond moet houden en meer moet toekijken aan de zijlijn. Jammer dat journalisten niet verder vragen.
Ik meen me te herinneren dat
Ik meen me te herinneren dat Wallage het ontstaan van scholengemeenschappen verdedigde met de opmerking: Nu hoeven de ouders niet meer te zeggen "'mijn kind gaat naar de mavo' maar kunnen ze zeggen 'mijn kind zit op het …….college'. De precieze woorden weet ik niet meer, maar de strekking is mij bijgebleven omdat het argument niets met (beter) onderwijs te maken had. En ik vroeg me ook af of verblijf in de onderste laag van een scholengemeenschap een mavo-leerling meer gevoel van eigenwaarde zou geven dan verblijf op een catagoriale mavo.