Drie hogescholen lanceren, gesteund door OCW, een campagne om meer mannen voor de klas te krijgen in het basisonderwijs. De opzet (geen woord over het beroep aantrekkelijker maken voor kostwinners, niets over beperken van het neuzelgehalte, niets over salaris, slechts geneuzel over “De publieke opinie over het beroep van leerkracht basisonderwijs positief beïnvloeden waardoor dit beroep nog meer gezien wordt als een prachtig beroep, ook voor mannen” en dat, ach en wee, jongens het slechter doen op school) doet vermoeden dat de campagne is vormgegeven door precies dat type dames dat de mannen het onderwijs uit heeft gejaagd en blijft jagen.
Jammer, nu al een gemiste kans. Hopelijk komt er ooit een campagne die zich baseert op wat mannen zelf aangeven als redenen om niet (meer) voor het basisonderijs te kiezen.
Ik vermoed dat er subsidie te
Ik vermoed dat er subsidie te verdelen is met deze prachtige actie. Dan hoop je maar dat er geen man op af komt, want dan kun je tot in lengte van jaren zulke activiteiten ontplooien, daarmee de projecvtmanagersafdeling van de hogeschool van nieuwe klussen voorzien en in het algemeen de bureaucratie blijven steunen.
Dat laatste is, vrees ik, ook
Dat laatste is, vrees ik, ook de reden waarom de grote onderwijsbonden ondanks tienduizenden leden en een overvolle stakingskas nooit eens drie weken de boel platleggen. Als de werkomstandigheden sterk verbeteren met een goeie CAO is de noodzaak om lid te worden van een bond minder, daalt het aantal leden en moeten Aob en CNVO personeel ontslaan.
Natuurlijk zitten er bij die clubs ook idealisten, en daarnaast ook mensen die het vakbondswerk combineren met een deeltijdbaan voor de klas. Die willen heus echt verbeteringen. Maar voor Aob en CNVO als geheel betekenen betere omstandigheden verlies van broodwinning.
Kom, kom, zo gemakkelijk is
Kom, kom, zo gemakkelijk is dat allemaal niet. Er zijn in de geschiedenis van de werkstaking voorbeelden van "wilde"stakingen, die niet door de bond gesteund werden maar ook voorbeelden van door bonden uitgeroepen stakingen, die niet voldoende gesteund weren zoals de Shell staking in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Een staking begin je niet zo maar en Nederland kent in vergelijking met Frankrijk nu eenmaal een overlegcultuur en veel minder een actiecultuur. Je kunt constateren, dat de bonden sterk verbureaucratiseerd zijn, maar de beschukdiging van een bewuste anti staking strategie gaat mij te ver. En bij die stakingsbereidheid van de achterban kun je, als puntje bij paaltje zou komen, ook wel enige vraagtekens zetten.
Als een jarenlang
Als een jarenlang voortdurende verslechtering van de arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden (toename werkdruk, salariskrimp, grotere klassen) in het onderwijs voortkomt uit de veelgeprezen overlegcultuur tussen werkgevers en onderwijsbonden, dan zet dat wat mij betreft behoorlijk wat vraagtekens bij het niveau van de bondsonderhandelaars. De bonden zouden met incidentele succesjes in elk geval hun achterban op peil kunnen houden. Maak mij niet wijs dat binnen organisaties met zulke grote personele, financiële en persoonlijke belangen geen strategische planning ten gunste van het eigen lijfsbehoud plaats zou vinden. Op een schooltje van nog geen 500 leerlingen gebeurt dit al, weet ik uit ervaring.
Toch even het geheugen
Toch even het geheugen opfrissen m.b.t. de overlegcultuur. . Het met veel tamtam gesloten Nationaal Onderwijsaccoord is door de AOB niet ondertekend omdat er voor de werknemers te weinig inzat. De andere bonden deden dat wel dus je staat daarmee als onderhandelingspartner meteen al zwak. Ex- vakbondsman Rosenmöller, nu voorzitter van de VO-raad wierp dat zijn oude vakbondskameraden nog voor de voeten ook. Niet meegaan met je tijd, weet je wel. Dat leden en ook niet leden vakbondsonderhandelaars voor de voeten werpen dat ze er niet "alles uitgesleept hebben" en slappe knieën hebben , is van alle tijden. Ze hebben vaak nog gelijk ook, hoewel het voor een buitenstaander moeilijk is de onderhandelingspositie goed in te schatten. Iets anders is het om vakbonden, in dit geval de AOB, voor de voeten te werpen dat ze uit eigen belang te kwader trouw zouden handelen. want ze "ze zitten er allen maar voor d'r eigen". Dat is te gemakkelijk.
Dit probleem van te weinig
Dit probleem van te weinig mannen is volgens mij begonnnen met de invoering van het basisonderwijs. Toen moesten jongens ook gaan 'studeren' voor kleuterjuf en toen haakten ze massaal af. Zou ik ook gedaan hebben. Ik wil zakelijker onderwijs geven en mij niet met kleuters willen bezighouden. Jongens willen over het algemeen geen kleuterjuf worden.
Daar is het pobleem begonnen. Komt nog bij dat het onderwijs langzaam maar zeker veranderde in een therapeutisch instituut waarbij alles draaide om een psychologisch welbevinden. Dat eindeloze getrut over psychologie en haar vaak kunstmatige problemen, daar houden mannen meestal ook niet van. Zeker niet als ze leerstof willen doorgeven aan nieuwe generaties.
Zo moeilijk is het echt niet. Maar tallozen willen geen eenvoud, want dan wordt hun kale bestaan als 'onderzoeker' en 'campagnemaker' financieel wellicht bedreigd. Subsidies worden niet verleend aan eenvoudige waarheden. Subsidies willen IETS NIEUWS!
Overleg heeft geleid tot een
Overleg heeft geleid tot een gestage achteruitgang in arbeidsvoorwaarden en daarmee ook in de onderwijskwaliteit. Dan ligt het voor de hand je te wenden tot actievoeren, om verdere achteruitgang tegen te gaan. De stakingskas moet inmiddels zo ongeveer uit z’n voegen barsten. Waarom dan toch nooit actie? (Een middagje liedjes zingen in de Jaarbeurs reken ik niet onder ‘actie’). Is dat door de inschatting dat te weinig docenten de actie zullen steunen? Waarom dan geen pogingen er draagvlak bij te creeren bij de achterban? En als de bonden zo overtuigd zijn dat stakingen te weinig steun zullen krijgen, zo overtuigd dat ze niet eens proberen draagvlak te krijgen, waarom dan geen andere vormen van actie? Stiptheidsacties, alleen nog de kerntaak uitoefenen (een actie die een leerkracht in staat stelt direct meer tijd te besteden aan de leerlingen en lessen zelf zal toch heus wel steun kunnen krijgen?), ouders mobiliseren, publiek-/klantvriendelijke acties, er zijn zoveel dingen te bedenken die geen staking inhouden.
Het is mij een raadsel waarom dat alles niet gebeurt. Zoveel ledencontributie, zoveel leden, zoveel fulltime medewerkers, en zo weinig resultaat op het gebied van verbetering van de collectieve arbeidsvoorwaarden, hoe is dat mogelijk?
Natuurlijk besteden Aob en CNVO wel veel van hun mankracht aan bijstaan van groepen leerkrachten met geschillen op hun school. Dat zijn dingen waar deze clubs zich wel degelijk voor inzetten. Dekt de naam ‘rechtsbijstandverzekering’ dus niet beter de lading dan ‘vakbond’? En heeft deze tak van de club, de juridische bijstandsverlenertak, niet meer werk naarmate de CAO-onderhandelaarstak slechter presteert?